Początek szlaku znajdziemy bez problemu wyszedłszy przed dworzec elektriczki w Starym Smokovcu. Należy pójść drogą w lewo w górę i przekroczywszy główną szosę minąć stację kolejki, mając ją po prawej ręce. Idziemy drogą wzdłuż torów kolejki, po czym skręcamy w lewo w drogę leśną. Szlak stromieje i zwija się w zakręty. dochodzimy do skrzyżowania z czerwono znakowaną Magistralą.

Trasa ta daje poglądową lekcję o piętrowym układzie roślinności w górach (zob. więcej).

Szlak wznosi się coraz stromiej w górę i wkrótce w pięknych okolicznościach kosówkowo-smrekowej przyrody wychodzimy ponad poziom lasu. Wysokie drzewa - świerki, jarzębiny, modrzewie - stopniowo zastępowane są przez kosodrzewinę. Po pół godzinie mijamy wyciąg narciarski i dochodzimy do krawędzi Sławkowskiego Grzebienia. Slavkovska vyhliadká, położona na wysokości 1530 m, to niewielka, otoczona metalową barierką platforma widokowa, niegdyś zwana od imienia twórcy Maximiliana Weisza - "Maximilianką". Znajduje się ona na krawędzi grani, podciętej dwustumetrową przepaścią. Stąd podziwiać można przepiękny, przestrzenny widok na Łomnicę, Pośrednią Grań i ścielącą się u ich stóp dolinę w miejcu, gdzie zbiega się dolina Zimnej Wody i Staroleśna.

Od tego miejsca szlak długimi zakosami odchodzi od grani i czterokrotnie do niej wraca - na wysokości 1650m, 1730 m, 1810m i 1890m. Za każdym razem mamy znów okazję podziwiać widok na doliny, który stopniowo się poszerza. Pokonując ostatni zakos wychodzimy ponad kosodrzewinę.

Od tego momentu idziemy podchodzimy kolejne 150m deniwelacji granią, a potem znów zboczem, wśród potężnych usypisk i złomów skalnych. Olrzymie głazy porośnięte są ciepłolubnymi porostami. Jesteśmy na południowym, nieosłoniętym stoku, więc jeśli nie ma chmur, słońce zdążyło już podnieść się wysoko nad horyzont i praży nas bezlitośnie. W końcu opuszczamy południowe zbocze dochodząc znów do grani poniżej jej wypiętrzenia o nazwie Sławkowski Nos (2273m) i przechodzimy na północną stronę.

Masyw Sławkowskiego zamyka od południa Dolinę Staroleśną, więc kiedy omijamy Sławkowski Nos, otwiera się nam widok na jej ogrom, na porośnięte miękką zielenią lasu dno ponad pół kilometra pod nami, na położone w niej liczne stawy i wspaniałe otaczające ją szczyty. Od tego momentu widać również nasz cel - szczyt Sławkowskiego. Wydaje się, że jest tak blisko, że już namęczyliśmy się tak bardzo mozolnym podejściem, że zasługujemy już na nagrodę spełnienia i dotarcia do celu. Tymczasem czeka nas jeszcze 40 minut podchodzenia wśród osypujących się drobnych kamieni, żwiru i skalnego pyłu.

W końcu dochodzimy do Sławkowskiego Szczytu. Pięknie stąd prezentują się Tatry Wysokie: bliski Gerlach i Staroleśna, Jaworowe Szczyty i Pośrednia Grań, Lodowy, Durny i Łomnica, w dali Tatry Polskie. Widać stąd 24 stawy w odgałęzieniach doliny Staroleśnej. Z drugiej strony Tatr już nie ma: rozpościera się pokryta polami i miasteczkami płaskowizna Kotliny Popradzko-Spiskiej, otoczona odległym pasmem Niskich Tatr. Mimo dużej wysokości rośnie tu sporo gatunków roślinności wysokogórskiej.

Zejście tą samą trasą: Sławkowski Szczyt - skrzyżowanie z Magistralą 3:20
skrzyżowanie - Stary Smokowiec 40 minut.