Lęk wysokości jest dużym problemem dla osób chodzących po górach. Planując trasy dla grup z udziałem takich osób pamiętajmy, by eksponowane odcinki w miarę możliwości przechodzić idąc pod górę, twarzą do skały. Schodzenie w dół wiąże się z patrzeniem w dół. Niektóre trasy nie pozwalają na uniknięcie tego problemu, jeśli idzie się po półce skalnej bokiem do przepaści, bądź jeśli układ szlaków wymusza na nas wejście i zejście tą samą drogą.

Powyższy ranking ma służyć ustaleniu, na jakie trasy może wyruszyć osoba z określonym nasileniem lęku wysokości, gdyż bywa on silniejszy bądź słabszy. Bezwzględnie należy unikać zabierania fobisty na trasy dla niego za trudne, bo może się to skończyć utknięciem w stromym miejscu, gdy zdjęty strachem przywiera do skały i "ani w górę, ani w dół". Problem ma wówczas nie tylko on i reszta grupy, ale także wszyscy inni turyści idący tym szlakiem, gdyż zazwyczaj w trudnych miejscach szlak jest wąski, zostaje zablokowany i powstają straszliwe korki.

Jeśli dana osoba nie wypróbowała jeszcze swego lęku będąc w górach, powinna zacząć od tras najłatwiejszych, a potem stopniować trudności. Daje to też szansę na pewne oswojenie się z ekspozycją, które - niestety na przestrzeni lat - obserwowałam u moich bliskich-fobistów, towarzyszących mi w górach.

Dla porównania podaję równie problematyczne dla fobistów miejsca w Tatrach Polskich

najtrudniejsze

bardzo trudne

trudne

dość trudne

średnio trudne

bez problemu