a. od miejscowości Kežmarské Žĺaby (Kieżmarskie Żłoby) - drogą dłuższą, lecz niemal "po płaskim": na odcinku niecałych 3 km pokonujemy zaledwie około 60 m deniwelacji sumarycznie na wznoszących się i opadających odcinkach.

b. od miejscowości Tatranská Kotlina (Tatrzańskie Kotliny) - drogą krótszą, lecz stromszą - 150 m podejścia, głównie w drugiej połowie niespełna dwukilometrowego szlaku.

Obydwa warianty wiodą drogą, a w wyższych odcinkach szeroką wygodną ścieżką przez prześwietlony, wysoki jodłowo-świerkowy las reglowy, gdzieniegdzie przetykany polankami. Wybierając wariant b pamiętajmy że początek szlaku znajduje się w pd. części osady, nie w okolicach parkingu służącego turystom udającym się do Jaskini Bielskiej (Belianska jaskyňa) który jest usytuowany w części północnej.

Gdy dotrzemy do odgałęzienia zielonego szlaku (stoją tam ławeczki z drewnianych bali) skręcamy na niego i idziemy równomiernie, dość stromo pod górę dość szeroką, gruntową ścieżką pomiędzy ogromnymi, pięknymi drzewami. Zwróćmy również uwagę na licznie kwitnące kwiaty. Ścieżka biegnie ukosem przez zbocze, więc po lewej stronie widzimy pomiędzy drzewami dno doliny. Znajdujemy się w Dolinie Rakuskiej (po słowacku "Rakusko" oznacza Austrię - widocznie z tego kraju pochodziła ludność zamieszkująca wieś Rakusy, której mieszkańcy użytkowali grunty w dolinie). Główna jej odnoga nazywa się Dolina Siedmich Prameňov - Dolina Siedmiu Źródeł, które dają początek strumieniom zasilającym Czarną Wodę - potok płynący dnem doliny.

Dolina na lewo robi się coraz głębsza. Po prawej stronie wznosi się grzbiet zwieńczony srebrzystobiałymi skałami wapiennymi. U stóp jego najwyższego szczytu o nazwie Skalne Wrota (1619 m) położone jest maleńkie Schronisko pod Szarotką (Chata Plesnivec, 1290 m). Niedawno (1998 r.) otwarte po generalnym remoncie, pięknie wykończone jasnym drewnem, położone na uboczu i niezatłoczone, oferuje jadło i noclegi.

Chata Plesnivec (1290m) u stóp Skalnych Wrót fot. Pacyfka powiększenie zdjęcia

Opuszczając schronisko kierujemy się stromo w górę. Po podejściu ok. 100 m ścieżka wpada w zakosy i jest mniej stroma. Las płatami pokrywa stoki Bujaczego Wierchu (Bujači vrch, 1946 m), a na międzyleśnych łąkach rosną łany różowo kwitnącej wierzbówki kiprzycy.

Na wysokości 1500 m ścieżka przestaje się wznosić, trawersując zbocza Tatr Bielskich na granicy lasu i kosodrzewiny. Idziemy płasko przez częściowo zarastającą Rakuską Polanę, która niegdyś była pastwiskiem, potem znów przez mieszankę drzew i kosówek, by dojść do kolejnej łąki na dnie doliny Jeruzalem - dolnej części Koperszadów Przednich (Predné Meďodoly). Po przekroczeniu potoku Napájadlovego (polska nazwa: Napoje - przyprowadzano tu bydło do wodopoju) podchodzimy umiarkowanie stromo w górę pomiędzy wysokimi kosówkami do skrzyżowania szlaków na brzegu Białego Stawu Kieżmarskiego (Velké Biele Pleso, 1616 m).

Tutaj nasza trasa krzyżuje się z trasą 6 dla zaawansowanych i trasami 9 i 10 dla doświadczonych.

Widok na Košiare (2012 m) i Bujaczą Przełęcz (1912 m) z Rakuskiej Polany. fot. Pacyfka powiększenie zdjęcia

Grań Jatek widziana z dna Koperszadów Przednich fot. Pacyfka powiększenie zdjęcia

Zbocza Bujaczego Wierchu fot. Pacyfka powiększenie zdjęcia

Po dojściu do granicy lasu idziemy długi, długi czas poziomo przez rajskiej urody dolinę wypełnioną malowniczą mieszanką świerków, kosodrzewin, jarzębin, traw i kwiatów, obramowaną z prawej strony aksamitnozielonymi zboczami zwieńczonymi przez lśniącobiałe wapienne skały. Trawa na stokach opalizuje wraz ze zmianą pór roku - rozbarwia się różowym pudrem wierzbówek pod koniec lata, a z nadejściem jesieni nabiera złotorudych rumieńców. Z lewej strony stopniowo otwiera się widok na ciemnoganitowe turnie, szczyty i przepaście w otoczeniu doliny Kieżmarskiej. Nawet tu, w tej słodkiej i spokojnej dolinie dobiega nas zatem chłodny, surowy i monumentalny wiew wysokich gór.

Szczyty w otoczeniu doliny Kieżmarskiej fot. Pacyfka powiększenie zdjęcia

Odpoczywamy na ławeczkach nad brzegiem Białego Stawu, wznoszący się po jego drugiej stronie Jagnięcy Szczyt, po czym ruszamy niebieskim szlakiem w lewo, idąc ścieżką między kosówkami, a potem przez trawy stromym, lecz krótkim odcinkiem na Wyżnią Przełęcz pod Kopą (Predné Kopské Sedlo, 1778 m). Mamy stąd piękny widok na szczytu w otoczeniu doliny Kieżmarskiej (Dolina Zeleného plesa): Kieżmarski i Jagnięcy. Stąd schodzimy w kilka minut na następną przełęcz: Przełęcz pod Kopą (Kopské Sedlo, 1750 m) skąd roztacza się wspaniała panorama Tatr Wysokich.

Z przełęczy schodzimy prawą stroną doliny Koperszady Zadnie (Zadné Meďodoly). Ścieżka trawersuje trawiaste zbocze pod wapiennymi skałkami, przekraczając kolejne żleby, po czym zaczyna stopniowo się obniżać, przechodząc na przemian przez potoki i grzbieciki. Podziwiamy wspaniałe kwiaty i piękne widoki na jasnobiałe wapienne skały Tatr Bielskich.

Dochodzimy do dna doliny, do łagodnie opadającej drogi biegnącej wzdłuż potoku, i wraz z nią zagłębiamy się w las. Idziemy pomiędzy potężnymi drzewami i wśród bujnych kwiatów. Jest tu cicho, tajemniczo i magicznie, szczególnie w skalistym wąwozie Bramka. Za nim, przy mostku, na rozwidleniu szlak odbija w prawo. Dochodzimy do bujnej Gałdajowej Polany (Poĺana pod Muráňom, ok. 1100 m) skąd otwiera się piękny widok na Kołowy i Lodowy szczyto oraz - w perspektywie doliny Jaworowej - przepaścistą ścianę Jaworowych Szczytów.

Po chwili szlak niebieski łączy się na drodze ze szlakiem zielonym, schodzącym z doliny Jaworowej. Stąd już tylko 2 km do Tatranskiej Javoriny.

Po dojściu na szosę w Tatranskiej Javorinie znajdujemy się w odległości 3 km od przejścia granicznego na Łysej Polanie. Jeśli z rozkładu SAD (słowackiego PKS) wynika że nie możemy liczyć w ciągu najbliższej pół godziny na autobus, można udać się spacerem szosą do przejścia lub spróbować złapać autostop. Po drodze będziemy mieli widok na Tatry Bielskie i otoczenie doliny Jaworowej. Po pół godzinie dochodzimy do przejścia granicznego na Łysej Polanie, po którego polskiej stronie możemy złapać busa lub PKS.